WieczoryII (z cyklu Niepokoje)

Kobieta z dawnych lat
krok jeszcze a przejdzie w mit
spotykam ją w szybach
sklepowych wystaw
jadących tramwajów
gdy przystaję
pod przydrożną gwiazdą
zmęczony Czasem
bez pośpiechu
zagnany w zaułek
wracam z dróg
przemokłych wymiecionych wiatrem
wracam do siebie
jak człowiek co siada na pustych ławkach
zasypanych zmierzchem
gdy wieczory sypią
w niewidzące oczy
białym pyłem pół-ptaka
pół-miłości

Read Full Post »

Nokturn (z cyklu Niepokoje)

To niebo zachmurzone
które układa mnie
w mgły niepewne jak dzień
który przypadkiem nastał
w nim szelest delikatny mową liści
muzyką drzew co deszczem rosną

parki zamknięte w kwadratach alei
ubrane w przechodniów co
nie słyszą śpiewu ich dusz
o twarzach jednostajnie chmurnych
jak niebo zapłakane
w świtach co dzień innych i poważnych
i dniach które nawołują milczeniem
zbierając codzienność opuszczeń
i żal umierających słowików
uderzając w okrąg samotności
szukają mądrości wielkiego milczenia

Read Full Post »

Letni wieczór (z cyklu Niepokoje)

Wyjść w aleję w niebieski
letni wieczór
gdzie gwiazdy jak ryby
wypływają na wierzch
a kapelusze płyną jak
szare pluszowe motyle
iść ulicą w kołysce
niespokojnych myśli i bajek
gdzie grają katarynki
swój urokliwy uspakajający walczyk

otom człowiek co przeżył
tyle cudów w taki wieczór
i wraca do siebie

otom chłopiec
który płacze
nad zerwanym kwiatem
i mówi nie będąc- jestem
szukając w echu letniego wieczoru
odbić własnej twarzy

Read Full Post »